hypocrisie der lage landen

Onlangs was het weer zover en werd de intelligentie van het oplettende deel der Nederlanders op de proef gesteld. Overwerkte journalisten van dagblad (of zullen we maar zeggen lachblad?) NRC hadden uitgevonden dat de Oranjes voor de overname van hun 'ameublement suprême', ( hier in Limburg zeggen we 'oude meuk') onterecht een ongelooflijk groot bedrag aan miljoenen ontvangen hadden van het Nederlandse Rijk. Ieder ander levend wezen wordt in een dergelijk geval voor jaren achter de tralies 'gerechtvaardigd' door ons 'onbevlekte' team van rechters en krijgt daarbij nog een serieuze 'douw' van het perfect opererend Belastingstelsel. Niet de telgen van het Oranjehuis. Hoe komt dat? Zou de oorzaak liggen in het feit dat de 'Oranjes' sedert 1884 reeds zijn uitgestorven en sedertdien allerlei 'huizen' op de troon zitten, zoals Lippe Biesterfeld en het junckergeslacht Von Amsberg? Misschien klopt de adressering dan wel niet en gaan deze 'huizen' vrijuit?

Oplettende onderzoekers hebben zo het een en ander uitgevonden over ons koningshuis. Wilhelmina was als betwist troonopvolger goed op de hoogte van dit pijnlijke euvel en vaardigde vroeg een decreet uit waardoor al de komende geslachten van de 'Oranjes', die sedert het kinderloos sterven van de laatste troonopvolger der Oranjes in 1884 als ware 'Oranjes' zouden worden aangezien. En klaar was de koninklijke Kees! Zeker in Nederland dat elke Zuid-Amerikaanse Banenrepubliek naar de letterlijke kroon steekt.

Uit publicaties van onderzoekers (zoek maar uit) bleek verder dat deze 'huizen' ieder jaar minstens 200 mijoen ontvangen van de Nederlandse belastingbetaler ( de Republikeinen beweren dat het 345 miljoen euro is). Deze miljoentjes worden fijn verspreid over de posten van de ministeries. Banenrepubliek of niet; je moet wel Zuid-Amerikaanse allures hebben wanneer je voor de aanschaf van een paar gele damesschoenen een passagiersvliegtuig leeg heen en terug laat vliegen naar Parijs. Maar goed; een koning zal over deze laatste kwestie van de ontelbare miljoenen die zijn familie heeft opgestreken voor tweede hands meubelen geen baard laten staan! Hij kreeg ze tezamen met de centjes gewoon terug: gerestaureerd en wel.

Wanneer ons vaderlands journaille zich de moeite had getroost om verder te kijken dan zijn druipneus lang is, dan hadden ze geweten van deze kwesties en niet hoeven doen alsof ze nou iets ontdekt hadden. Al was het maar dat het uitgegaan was van een vooronderstelling zoals het fatsoenlijke hoor en wederhoor der journalistiek betaamt. Maar ja; we leven in een tijd waarin fatsoen ook geen koninklijk woord meer is; laat staan het woord journalistiek.