Spookverhaal

Ik wil hier een verhaal vertellen dat niet zo toegankelijk is. U hoeft het niet voor waar aan te nemen.

Ik ben de enige serieuze biograaf van opera journalist Leo Riemens. Dat komt waarschijnlijk vanwege verschillende redenen. Hij was nu niet wat je noemt een toegankelijk mens en had zo goed als geen vrienden. In weerwil van zijn persoonlijkheid of misschien net vanwege zijn karakter kon Riemens zo een grote impact hebben op de culturele ontwikkelingen van zijn tijd. Ik leerde Leo Riemens kennen vanwege twee banale redenen. De eerste was dat ik meer van opera af wilde weten en de tweede dat de grootste opera - kenner van onze tijd gewoon bij mij in de straat woonde. De naam van Leo Riemens is ook besmeurd geweest door zijn gedrag in de oorlog. Dat was tevens de reden dat hij na zijn dood niet geëerd werd door de stad waar hij woonde. Men wilde het een ander ter herinnering aan zijn naam ondernemen, maar toen zijn oorlogsverleden naar boven kwam, was het hiermee direct gedaan.

Af en toe kwam ik dus met hem in contact en luisterde adem - loos naar de nimmer aflatende stroom woorden die aan 'het bolwerk zijner lippen' ontsnapte om nu eens met Homerus te spreken. Ik drong niet echt door tot de kleine vriendengroep van Leo, noch ging ik vertrouwd om met zijn familie, hoewel ik zijn vrouw Riet erg aardig en sociaal vond. Leo en zijn vrouw kwamen eens in 1979 op mijn verjaardag. Daar waren ook mijn toenmalige vriendin en enige vrienden aanwezig. Natuurlijk nam Leo het voortouw in de in de 'social talk' van het feestje en al gauw hoorde je alleen nog Leo praten. Het gevolg was dat iedereen langzaam maar zeker naar het keukentje van mijn bovenwoning vertrok en ik dus alleen achter bleef met Leo en zijn vrouw.  Ach ja, op zo'n moment geneer je je helemaal rot, maar later kijk je hier mild op terug als een herinnering uit een ver verleden.

Het contact  met Leo verwaterde een beetje en soms kocht ik wel eens een plaat met oude opnames, die voor hem niet meer interessant was.

Zo kwam het dat ik enige jaren niets van hem hoorde. Op een gegeven moment vernam dat hij overleden én begraven was. Dit schokte mij en ik verweet me natuurlijk dat ik hem de laatste jaren niet gezien had. Ik maakte geen deel meer uit van een van de twee operaverenigingen in het zuiden en vertrok voor enige jaren naar het buitenland.

Na mijn terugkomst dacht ik niet meer zoveel aan opera en al helemaal niet aan Leo Riemens. Totdat de herinnering aan Leo op zekere dag weer in mijn leven kwam. Ik droomde dat ik lag te slapen in een kamer die niet mijn slaapkamer was. Het leek meer een groot vertrek in het voormalige herenhuis van de familie Riemens (lucide). Plotseling kwam Leo de kamer binnen en ging op de rand van het bed zitten. Hij vertelde mij kort - besloten dat ik een boek over hem moest schijven. Hij zal wel mijn verbazing gemerkt hebben, want deed ik dit niet, dan zou hij voortdurend bij mij zou komen spoken. Over was de droom: letterlijk zogezegd. Ik was nogal aangedaan door de kracht van deze verschijning en toog onmiddellijk aan het werk.

Ik nam contact op met Riet Riemens die ondertussen verhuisd was naar een flat en het verhaal over het leven van Leo begon vorm aan te nemen. De kennismaking met Rietje Riemens-Hendriks was vernieuwd en tussen de werkzaamheden door durfde ik haar de inhoud van mijn nogal vreemde droom te vertellen. Riet stond hiervan helemaal niet te kijken; ondanks mijn grote verbazing. Zij vertelde mij namelijk een soortgelijk verhaal.

Rietje zei mij dat Leo nog niet dood en begraven was of haar kinderen kwamen huilend de kamer binnen, bewerend dat hun vader door het huis liep. Zijn weduwe ging poolshoogte nemen en zij hoorde Leo inderdaad de trap af komen. De familie was het al die jaren gewend dat Leo na het verrichten van zijn werk in zijn studeerkamer, de trap naar beneden liep. Moeder en de kinderen kenden het ritme van zijn voetstappen op die trap. De familie hoorde dus Leo 's voetstappen over de treden naar beneden komen, zonder hem echter te kunnen zien. Dit duurde waarschijnlijk enige dagen totdat Riet haar stoute schoenen aantrok en de ( voor de familie Riemens historische ) woorden sprak: " Leo, we hebben elkaar trouw gezworen, totdat de dood ons scheiden zal. Dit is nu gebeurd en ik wil dat je weggaat ".  Ze heeft Leo nooit meer gehoord.