Brieven aan God 19

Wat is nu die connectie tussen groente en verlichting?

Groente ontstaat uit een zaad waarin alles verder besloten ligt; van een klein slazaadje tot een zaad waar de kern van een eik in huist. U kent zeker de gelijkenis van het mosterdzaadje? Nou dan!

Het levensprincipe huist als geestelijke idee in elk aspect van het leven. Van moleculaire quant tot DNA-structuur tot cel en meer samengesteld leven. De leven gevende geest is overal en bewerkt leven en houdt het in stand. Wat anderen hier ook over mogen beweren en aanvoeren.

Van Saswitha weten we dat een zelfstandige levende eenheid niet door de mens gekend en herkend kan worden, omdat hij slechts kent en herkent op basis van verschil. De mens ontstaat net uit verschil én is verschil.

Saswitha heeft het echter niet over het geestelijke aspect dat gedragen door geest het Geestelijke uiteindelijk wel zal herkennen. De geest kan onder aanvoering van verstand en intuitie (wat is geest dan?) het Geestelijke als zelfstandige eenheid wél her - kennen, indien het zover komt. Iedere wens en ieder verlangen dat zich uitstrekt naar het Goddelijke wordt beantwoord; hoe afkerig Saswitha ook moge zijn van dergelijke valkuilen van verstand en cognitie.

Wie God wil kennen, kan Hem niet zien of kennen, dan door gebed. God als zelfstandige eenheid staat immers pal voor hem! Hij ziet en herkent Hem echter niet. God bestaat in het niet-zijn. Het is deze reden , dat Christenen leren om steeds 'minder te worden'. Ze hoeven dat niet te leren, want als het goed gaat, dan gebeurt dat vanzelf. Een gelovige wordt zolang 'minder', totdat hij beseft dat God al die tijd als zelfstandige eenheid voor hem staat. In het niet-zijn ontmoet de mens zijn God. Onze faculteiten zijn niet alleen onafdoende om Hem te kennen; het kan alleen door Christus Jezus en dán door het 'verlies' van deze faculteiten komt het tot een ontmoeting. Het Zijn omvat dan het zijn. Onze frequentie verandert net zolang totdat we in de geest de Geest ontmoeten. Misschien bedoelde HPB dit met van 'nous' tot 'manas' (over met elkaar parallel lopende en dan weer scheidende sporen gesproken!).