Brieven aan God 13

Wanneer je over de 60 jaar oud bent, denk je vaker aan de dood. Ik heb mijn hele leven over de dood gedacht. "Hoe zou dat zijn, dat moment van overgang van leven naar niet-leven", mijmerde ik dan? Ik schoof deze gedachte vervolgens ver van mij af, hopende dat het ogenblik nog niet was aangebroken.

Ouder wordende bemerk je dat het leven sneller gaat , maar jij langzamer op al die prikkels van buitenaf reageert. Je wordt stijver, strammer en jouw coördinatie verloopt niet meer zo soepel als dertig jaar geleden. Je gaat slechter horen en slechter zien. Je mag van geluk spreken wanneer je nog geen hart- en vaat problemen hebt. Heb je die wel en ben er nog steeds dan ben je zeker aan de medicijnen voor de rest van jouw aflopende leven.

Had ik dertig jaar geleden geweten dat dit alles mij zou overkomen, dan had ik hemel en hel bij elkaar geschreeuwd. Nu echter heb ik deze situatie totaal geaccepteerd en wind me er niet over op. Het leven speelt zijn spel en ik denk dat ik daardoor murw geslagen ben en van niets meer opkijk.

Verwacht hier geen verhandeling over de zin van het leven of een Bijbelse kijk op leven en dood. Neen, dit is een korte persoonlijke schets van mij . Een visie op de dood. Ik weet nog goed hoe ik in een korte tijd drie visioenen had over de dood. Een keer zag ik ' the grim reaper' boven mijn stad hangen en wist dat dit conglomeraat van doortrapte bureaucraten, misdadigers, drugsverslaafden, criminelen en erger, zijn beste tijd (gelukkig) gehad had.

Een ander maal kwam ik in de galerij van mijn appartement binnen en zag een enorm doodshoofd op mij afkomen. 'Het geijt wie 't geijt', zeggen ze hier en ik sloot maar mijn ogen om de rest van het gebeuren af te wachten. Er gebeurde dus helemaal niks, want de kop ging dwars door mij heen en verdween. Kort daarna kwam ik mijn flat uit en werd het donker voor mijn ogen. Ik stond in een donker hol in plaats van in de galerij. Automatisch deed ik een stap naar voren en zag dat ik uit de oogkas van een gigantisch groot doodshoofd stapte. Rijp voor het huisje? Menigeen misschien wel, maar ik heb andere dingen gezien en meegemaakt zonder mijn hoofd te verliezen.

Nee, ik denk dat een mens in het volledige besef van zijn mogelijkheden moet leven en het sterven als een onderdeel van zijn cyclus hier op aarde kan beschouwen. Uiteindelijk zal de dood als een bevrijding komen. Veeleer als een vriend dan als een prikkel.