Brieven aan God

Ik weet het: het is oude koek; er is al iemand heel beroemd geworden met boeken die voorzien waren van een derge - lijke prachtige titel. Ik heb wel eens een blik geworpen in zo'n werk en ik moet zeggen dat de eerste inzage al mijn zeur - derige en vooringenomen conclusies bevestigden: die man praat helemaal niet met God; hij confereert met zijn eigen Hogere Ik. Hoe zou je ook met God moeten praten. Er valt niet veel te zeggen tijdens zo een 'ontmoeting'. Ik heb wel eens in astrale werelden mogen verkeren, zoals u wel zult weten, wanneer u mijn geschriften zorgvuldig hebt gelezen. Ik had op dat 'moment' echt niet veel 'te makken' en was dolblij dat ik er heelhuids vanaf gekomen ben. Wat denk je dat zo een ont - moeting met je doet? Je kunt echt niet met een kopje thee in de hand gezellig gaan klessebessen over alles en nog wat. Die energie is zo onvoorstelbaar krachtig dat je de hele tijd aan een atoomontploffing moet denken: zo krachtig is de Here in Zijn Gestalte.

Tijdens zo een visioen en/of inwijding is het de Here die spreekt zonder één woord te zeggen. Hij maakt je duidelijk wat je op dat moment moet weten. Dat moment werkt dan al die informatie jarenlang verder uit, zodat je je hele verdere leven naar dat ene ogenblik van openbaring kunt richten.

Vandaar dat ik dit hoofdstuk 'Brieven aan God' noem. Ik verwacht namelijk geen antwoord terug. Het zijn mijn brieven met inhoud die ik aan onze God richt. Hij mag mij natuurlijk altijd antwoorden. Dat doet hij ook; alleen niet op de manier zoals we dat gewend zijn. Ik ben die andere manieren van communiceren al wél gewend; hoewel ik moet zeggen dat deze antwoorden mij helemaal niet zinnen. Nee, ik meen dat! Ik ben al mijn hele leven een verwend, opstandig en anarchistisch ventje, dat zich tegen veel gezag teweer zet en daarom ook vaak billenkoek heeft gekregen. Nou, die billenkoek wil ik voortaan vermijden en mij wat diplomatischer opstellen. Sommige lezers zullen wel direct een antwoord klaar hebben in de zin van: 'noemt hij wat hij hier geschreven heeft nu echt diplomatisch?' U moest eens weten wat ik echt wil schrijven: dan wordt het link voor deze broeder! 

Ik wil even een voorbeeld geven van zo een antwoord dat je kunt krijgen. Het was in onderhavig geval behoorlijk direct met heel wat gevolgen voor mij en een heleboel andere mensen. Ik werkte als pedagogisch medewerker voor een stichting in de lande die zich bezighield met de opvang en tewerkstelling van jongeren uit de top van de zorgsector. De leden in de stichting - op mijn directe superieuren na- hadden eigenlijk meer interesse voor de financiële remuneraties van de PGB's dan het psychische en lichamelijke welzijn van deze ongelukkige zielen.

Ik deed mijn ding, werkte keihard en probeerde aan de eisen van mijn directe superieuren te voldoen. Op een zondagmiddag zat ik aan tafel, pauzeerde en schreef voor de gein enkele verzen op, toen ik plotseling een zware stem in mijn hoofd hoorde:  " Denk maar niet dat ik deze toestand hier zal zegenen!". Ik stond verstijfd van verbazing, want even direct als deze stem in mijn hoofd had geklonken, had hij zijn boodschap vertelt en was ook weer verdwenen.

Ik maak een lang verhaal kort: er ontstond een enorm verloop in medewerkers van deze stichting, leidinggevenden werden zeer ziek en dubieuzere figuren namen hun plaats in. De welwillende mensen die mij hadden aangenomen namen ook ontslag met een verlies van tienduizenden euro's aan niet betaald loon; ikzelf was ondertussen in de ziektewet beland. Tijdens mijn werk ontwikkelde ik vanwege te hoge bloeddruk een vasculaire trombose aan mijn rechteroog, had staar en hoge lichtgevoeligheid. Daarnaast last van veel flyers vanwege 'achtersteglaskamermembraanloslating'.

Het gaat nu goed met mij en mijn ogen, zoals ik vermeld heb in de korte beschrijving over het leven van gebedsgenezer Wil Emans.(https://www.markante-figuren.webnode.nl)  Op zo'n manier kun je ook gewaarschuwd worden voor komende moeilijkheden; hoewel het altijd lastig blijft om hierop op voorhand te reageren. Achteraf kun je pas de hele situatie overzien.

Brieven aan God, die ook nog eens door geïnteresseerden kunnen worden gelezen en die daarbij een inkijk hebben in de diepste roerselen van mijn zielenleven. Je moet wel voor hetere vuren gestaan hebben als je zoiets ambieert. Dat is nu eens ook zo. Ik kan me nog goed herinneren dat ik op sommige momenten van mijn leven voor extreem hete vuren heb gestaan: een daarvan was een zware voedselvergiftiging.

Ik was 34 jaar en maakte waarschijnlijk het grootste dieptepunt van mijn leven mee. Zat helemaal aan de grond, voelde me verlaten en bedrogen door vrienden (vertrouw nooit vrienden, mensen) en had ook nog bij een vreemde familie die veel dieren hield in een onhygiënische omgeving, een voedsel - vergiftiging opgelopen, nadat ik was uitgenodigd voor een warme maaltijd. Ik dacht dit is niet goed: de katten liepen over tafel en of je het geloven wilt of niet: de beerput achter de oude keuken werd leeggehaald en met een kruikar door de eetkamer gesjokt.

Ik blijf hier even stil bij staan en zet deze scene als een film - beeld stop: Op zo'n moment dient ieder weldenkend mens af te haken; zijn jas te pakken en voorgoed uit een dergelijke setting te verdwijnen! Ik deed dat niet en at mee; met alle gevolgen van dien. Een dag of wat later gevoelde ik mij niet wel; ik woonde onder pijnlijke omstandigheden bij mijn ouders, die dit liever ook niet zagen gebeuren. Ze zaten met mij op - gescheept omdat ik geen geld meer had, geen werk en geen woning. Ik werd ziek...heel ziek. Mijn moeder stopte mij in het ouderlijke bed en zag me zienderogen achteruit gaan. Vader en moeder waren bij leven artsen; dus meenden ze mij thuis te moeten cureren. In weerwil van menig antibiotica tablet waarop ik slecht reageerde, zakte ik steeds dieper weg in een koortsige ziekte. Ik heb nog nooit zo dicht bij de dood gestaan.

Moeder diende mij meer dan vier keer per dag te verschonen omdat ik aan een stuk door zweette. Ik weet nog hoe ik totaal naakt naast het bed stond en werkelijk dacht dat ik ergens bij een halte op de bus stond te wachten. Ineens zag ik mijn moeder naast me staan, die ik met mijn beneveld brein  niet herkende en vroeg haar op ze ook met de bus mee moest! Het is echt om te lachen; was het niet dat ik geen tranen meer had om te huilen. Zoals dat gaat, kwam ik op dit ziekbed van kwaad tot erger. Een herinnering blijft me altijd bij: die aan mijn vader. Hij vertelde mij kort besloten dat ik nu over de 41 graden koorts had en dat er een grote kans bestond dat ik het leven zou laten. Waarom hij dit zei en waarom hij mij niet als de bliksem naar het ziekenhuis liet brengen, blijft een voor eeuwig onopgelost raadsel. Hij zal wel gedacht hebben dat hij de gevolgen van  mijn eventueel overlijden kon regelen aangezien hij arts was.

Wegzakkend in een atmosfeer die het beste omschreven kan worden met de desolate toestand van een trippende junk ( onbekend met verdovende middelen, op Belladonna na, waar ik me helemaal te gek bij voelde. Ik kreeg dat ooit toegediend tijdens een zware ziekte), zag ik dagen lang allerlei hele mooie landschappen. Bergtoppen en alpenweiden voorzien van de mooiste sneeuwbedekkingen die een mens zich kan voor - stellen; prachtige besneeuwde dennenbossen . Ik voelde me geweldig en hoewel ik vermoedde dat ik me op de grens van leven en dood bevond, dacht ik nog: "Indien ik dit overleef, moet ik onthouden dat sterven een geweldige ervaring is. Hier teken ik voor! Naast deze alpine streken zag ik ook het New York van de eeuwwisseling en later. ik bevond me regelrecht in een decor van  Buster Keaton; overal mensen en primitief pruttelende Fordjes. Het zal niet lang geduurd hebben of er verschenen allerlei beelden voort mijn ogen. Stroken negatieven, zoals we ze kenden vóór de tijd van de digitale fotografie; alleen deze stroken bewogen en straalden leven uit. Ik begreep dat ik nu allerlei situaties uit mijn leven te zien zou krijgen, die niet zo vlekkeloos waren verlopen en waarvoor ik vergeving zou moeten vragen. Er was niemand aan wie ik deze verzoeken tot vergeving kon aanbieden; dus zal ik de ver - geving aan God hebben gevraagd én aan mezelf. Deze astrale bioscoop' bezocht ik zeker 24 uur lang en al die tijd vroeg ik om vergeving voor de dingen die op het doek verschenen. Dan moet je wel wat op je kerfstok hebben, wanneer een vertoning zo lang duurt, niet? Ik ben me daar niet van bewust en weet ook niet meer welke zaken vertoond werden; het is geheel uit mijn herinnering verdwenen. Misschien maar goed ook. Een zekere morgen werd ik weer wakker en wist dat ik het zou overleven. Mijn moeder kwam weer met een antibioticapil die ik weigerde en sedert dat moment ging het de goede kant op. ik hoefde niet te sterven en mocht leven! Als een oude gebroken man stond ik van mijn ziekbed op en ging regelmatig met mijn moeder wandelen. De wandelingen met mijn moeder tijdens mijn prille jeugd en later herstellend van mijn bijna fatale maaltijd, zijn de beste die ik aan mijn moeder bewaar.

Ik zie nog hoe wij ooit samen gingen wandelen met de kinder - wagen waarin een van de 7 koters lag, die mijn ouders tot leven gewekt hebben. We liepen langs de weg van Valkenburg naar Houthem en dan weer richting Geulhem; langs de Geul naar de grotten waar toen ter tijd champignons gekweekt werden en zo via het centrum van Valkenburg terug naar huis, het imposante Villa Mien Heim waar je nu een regiment bewoners in kunt huisvesten. In die tijd hadden we ook vluchtelingen: de mensen uit de Oost die noodgedwongen werden ondergebracht in Hotel Willems tegenover onze villa. Er ontstond spoedig contact tussen de Indonesiërs en de kinderen uit Broekhem, een gat verbonden aan Valkenburg aan de Geul. Tussen die mensjes uit de verre landen en ons, was contact, omdat ze natuurlijk ook naar de Lagere School in Broekhem moesten gaan. Al gauw leerden we van hen allerlei woorden; vieze natuurlijk want andere waren niet interessant. Er is een woord dat ik nog onthouden heb temidden van de rest van nutteloze com - municatie: 'kontol' wat piemel betekent. Er was een vroegrijp meisje bij, tussen al die nieuwe gezichten. Ze moet wel knap geweest zijn, wanneer ik afga op mijn gestolde herinneringen. We kwamen elkaar tegen in de vele moerassen met vennen die het gat rijk was en die natuurlijk door vooruitstrevende hygiënisch georiënteerde knuppels uit de gemeenteraad en college gedraineerd dienden te worden met het oog op investeringen door allerlei bouwfirma's. Lees winst.

We kwamen elkaar dus tegen, op een nogal vreemde manier en op een wijze, waarbij allerlei krachten in het geding zouden zijn, maakte ze me duidelijk dat wij 'iets moesten hebben'. Wat dat dan wel was en zou zijn, kwam in mijn jeugdig brein niet op, behalve de weerzin die ik mijn hele leven bewaard heb, wanneer vrouwen 'te vlug iets willen'. Ik heb het hele meisje uit het oog verloren en zie alleen nog haar gezicht. Wie weet wat ik gemist heb of waar ik aan ontkomen ben. Nooit zal ik het weten. Het vroegrijpe contact tussen de Broekhemse jeugd en de mooie mensen uit de Oost kwam tot een abrupt einde van - wege oorlogszuchtige taal, die spoedig haar beslag vond in een ware veldslag die op straat en in de voortuin van onze op - merkelijke villa werd uitgevochten.

Aangemoedigd door ons eigen gebral en de jeugdige na - bootsing van agressieve ijzervreters uit het Noorden die meenden dat zij een land waar zij niets te zoeken hadden, moesten pacificeren onder toeziend oog van het op winstbejag gerichte 'koninklijk huis', feliciteerden wij ons al bij voorbaat met onze overwinning op de vreemdelingen. Hoe bedrogen kwamen we uit. We hebben enkel en alleen door de inbreng van een Oostenrijkse furie - mijn moeder gewapend met bezem- een totale nederlaag kunnen voorkomen. Er was namelijk afgesproken dat we elkaar met modderballen zouden bekogelen. We hielden echter geen rekening met de over - levingsdrang van de vreemden uit de Oost. Zij deden flinke stenen in de modderballen met gevolg dat menigeen blèrend en gewond de aftocht moest blazen onder wie ik als eerste wel te verstaan. De Oostenrijkse bondgenoot heeft ons - weliswaar met smaad-  gered. Het is daarna nooit meer goed gekomen tussen ons en de mensen uit de Oost; ook niet tussen mij en het knappe meisje.

Tot nu toe is er van brieven aan mijn God niet veel terecht gekomen. Veeleer lijken het verslagen aan mijn medemens, de onbekenden die dit zullen lezen. Niet zo gek, wanneer je bedenkt dat onze geestelijke taak ligt in het collectief bereiken van een transcenderende eenheid; daar wacht God op ons!

Dan zal alles in allen zijn, weet Paulus ons te vertellen. M.a.w.: er zal dan slechts één geestelijke eenheid zijn. God zelf, die in zijn rust is teruggekeerd. Hierin komen de woorden van Paulus dus overeen met de oude wijsheid leringen en de geschriften van mensen zoals HPB. De weg is anders en de aankomst is totaal verschillend, dat wel.

Nu spreken de Christenen altijd in zekere bewoordingen en gaan altijd uit van de 'gemeente'. Paulus doet dat ook, maar het bijzondere van zijn boodschap wordt door weinigen begrepen.

Paulus duidt op het werk van de Christus Jezus (niet op het Christusbewustzijn; een woord dat door iedereen te pas en te onpas wordt gebruikt), die hier op deze planeet voor de hele kosmos het Lichaam van Christus heeft voorbereid, waartoe Christenen behoren. Het is in ieder geval mijn overtuiging dat zodra deze eenheid bereikt is- het getal vol is- de volheid is bereikt. De volheid der heidenen zogezegd. Ik maak dit nog eens extra moeilijk in bovenstaande verhandelingen, omdat ik geloof dat zekere Israëlieten (niet Israëliërs, hoewel die er ook kunnen bij horen. Dat is niet aan mij maar aan de Vader.), Joden er deel van kunnen uitmaken omdat reïncarnatie volledig in de Schrift is aangetoond a.d.h.v. bekende Bijbelteksten en teksten die ik aanhaal in Ezechiël en Paulus die deze beweringen onderschrijven.

Bovendien bestaat het verhaal van het schrappen van reïn - carnatie in de Bijbel sedert het concilie van Nicea in 354 n. Christus (denk ik). Jodendom en Christendom gaan in elkaar over, voordat de door de profeten verkondigde opheffing der religies een feit is. Deze bewering blijft heikel aangezien de Joden de aarde beërven, maar het kan dat er zijn die toch met het Lichaam van Christus meegaan. Hoe we ze dan moeten noemen: Messiaanse Joden? Zij geloven in Christus maar vanuit hun Jood-zijn! Een Duitse leraar zei altijd tegen ons: "Warum einfach wenn es auch kompliziert geht".

Wanneer je Paulus leest en begrijpt, zie je dat er voortdurend sprake is van een shifting van tijdperken; ook in zijn tijd. Eerst de boodschap aan de Joden, toen werden de gelovigen uit de  heidenvolken ingesloten (die eigenlijk gereïncarneerde Israëlieten zijn), daarna het wachten op de afloop der tijden, totdat de opname zal geschieden. Wat is nu die opname? In één oogwenk', in het Grieks 'en atomos' worden de levende gelovigen opgenomen en van deze planeet verplaatst naar een andere plek. De nieuwste publicaties van anarchistische atoomfysici komen in die richting, want zij vertellen ons dat wij voortdurend aan deze wisseling van ruimtetijd naar tijdruimte zijn blootgesteld.

Tja.. kun je het nog volgen of niet? Dan is het t beste dat je me voor gek verklaart, want daarmee sus je je eigen geweten fijn in slaap. Verklaar me voor gek ... totdat....

Volgens de hoogenergetische kosmogonie van L.W. Göring  zal de opname spoedig plaatsvinden. Hij houdt als mysticus vast aan deze gebeurtenis hoewel hij in zijn boeken verklaringen over de Bijbel geeft die te dom en te onnozel zijn om te vermelden. Hij zegt ook een sterk geloof te hebben in Jezus Christus maar a.d.h.v. zijn beweringen concludeer ik dat hij beter zijn mond had kunnen houden. Voor de rest is dit een ongelofelijk boek. Geschreven in het Duits met soms zinnen zo lang als een alinea. Ja, een Herculeswerk om jouw Duits kennis weer eens op te halen. Echt lezen deze boeken...En dan die opname.. zoals Göring die ziet... Far out.. jongen... Ik vertel hier niets over omdat het gewoon 'mindblowing' is.. echt vet...Ik zie dat constant voor me zoals hij het beschrijft... Ik teken daar voor.. Wat een scenario... 

Wanneer je nu denkt "het zal mij worst wezen, of ik nu Christen ben of niet; of ik er nu bij hoor of niet; of ik nu bij degenen hoor die er niet bijhoren maar wel door deze zaken gezegend worden, want mijn tijd zal het wel duren, dan kom je bedrogen uit. Denk niet dat je door lijfelijk te sterven van de gevolgen van jouw keuzes ontslagen wordt.

Volgens L.W. Göring bestaat er subatomair een evenwicht tussen deze wereld en Gene Zijde. De twee zijn net zoals ruimtetijd en tijdruimte volledig van elkaar afhankelijk. De verstoringen die wij deze aarde toebrengen, hebben hun weerslag op Gene Zijde, omdat Gene Zijde onderdeel is van dezelfde atomaire opbouw in kubusvorm als de aarde. Een verstoring hier veroorzaakt een verstoring daar, die weer op zijn beurt direct een verstoring op aarde veroorzaakt. Vandaar al die' onbegrijpelijke' gebeurtenissen. Degenen die overgegaan zijn naar de andere kant en hun zaken (ondanks reïncarnatie)  niet op orde hebben lopen dus grote kans om bij de grote opschoning van de aarde (tijdperk van afrekening, kleine of grote kalpa), mee opgeschoond te worden, want het evenwicht in ruste tussen deze twee grootheden moet worden hersteld.

Lezen die hap, want mensen leuteren zoveel over zaken die ze niet begrijpen, maar komt er eens iemand die (bijna) overal een verklaring voor kan geven, dan wordt hij doodgezwegen...

Een zo'n boek ik geschreven door David Wilcock: 'The Synchronicity Key,' een bestseller in Amerika. Hij toont aan dat reïncarnatie bestaat aan de hand van allerlei publicaties van wetenschappers. Je kunt tegenwoordig nog geen sch.. laten of de wetenschap moet erbij; want dan is het allemaal 'echt waar'. Er is niet aan voorbij te komen in dat geval en machthebbers en wetenschappers die liever de lijn van het onderdrukkende systeem volgen, kunnen ook niet anders dan het hele werk negeren en met valse agressiviteit aan te vallen. Wat blijft hen tenslotte anders over, dan te laten zien wie ze werkelijk zijn?

Het is aan de andere kant wel geraden om dergelijke publicaties (en zeker die van mij) met een kritische instelling te volgen. Zo haalt Wilcock een wetenschapper aan, die jarenlang allerlei onderzoeken heeft gedaan naar mensen die een BDE hadden. Hieruit heeft hij een schema gecompileerd dat de verschillende stadia moet aantonen waardoor een gestorven ziel/geest gaat en waar hij/zij tenslotte weer uitkomt. Een van de laatste fases voor weder geboren te worden, is het verschijnen voor een 'raad van ouderen'. Deze lijken erg op aliens, maar hebben dan niet die grote donkere ogen.

Kijk, hier haakt deze jongen weer af. Mensen waar zijn we mee bezig? Is de kennis en wetenschap van de Bijbel niet genoeg? Blijkbaar niet; anders was ik niet zo nieuwsgierig naar wat anderen over deze kwesties vertellen, toch?

Een Christen heeft het recht, ook wanner hij gestorven is om in al de voorhanden gevallen waarin hij of zij zich geplaatst ziet tegenover (andere dan hem of haar bekende) wezens in de naam van de Christus Jezus te vragen ; nee te eisen wie ze werkelijk zijn. 'Wie bent u in de naam van de Christus Jezus' en alles wat niet deugt zal van u vlieden! Daarmee zijn wederom een hele hoop dikke en vol geschreven boeken obsoleet geworden. In ieder geval zeker de helft van het boek van onze David.